Bij filosofie kijken we vanuit de visie van Foucault, hij is vooral bekend om de vraag: wie is hier nu eigenlijk normaal? Die visie van Foucault verteld ons dat de maatschappij allerlei regels in werking stelt waar wij ons als ‘burgers’ aan moeten houden. Je kunt stellen dat we allemaal een bril op hebben waardoor wij kijken ‘ons paradigma’ dat ervoor zorgt dat we alleen nog maar kijken door de voor ons opgelegde regels die de maatschappij aan ons stelt.

Als ik kijk naar mijn opvoedvraag, “hoe kan ik ervoor zorgen dat ik niet altijd toegeef aan mijn dochtertje als ze verwacht een cadeautje of snoepje te krijgen” met als overkoepeld thema grenzen stellen. Als ze dan niet haar zin krijgt begint ze met huilen en schreeuwen. Vanuit de visie van Foucault kunnen we hier de volgende vragen stellen: Waarom moet je niet steeds toegeven aan je dochtertje? wie bepaalt eigenlijk dat je niet moet toegeven? Wie zegt dat het slecht is om toe te geven? Als ze dan begint met schreeuwen en huilen in de winkel waarom mag je dan geen corrigerende tik geven? Wie bepaald dat die pedagogische tik verboden is? Foucault zegt dat we een disciplinemaatschappij zijn met allerlei disciplineringstechnieken. Hij zegt dan ook je bent geen product van jezelf maar een product van de maatschappij.

Vanuit deze visie van Foucault kunnen we een bruggetje maken naar de antropologische stroming structureel functionalisme. Deze stroming zegt dan ook dat door het zogezegd “bedenken van rituelen” ervoor zorgt dat mensen zich aanpassen aan het systeem oftewel het “disciplineren” van mensen en Foucault zegt dan weer dat we daarmee ons eigen ‘zijn’ uit het oog verliezen.

Gekeken naar deze systemen zien we dat deze in de tijd van nu heel verschillend zijn. In een land als Nederland zie je heel veel verschillende culturen bij elkaar komen. Al deze culturen hanteren hun eigen waarden en normen ook met opvoeden. Gekeken vanuit een holistisch perspectief zien we dat er vroeger veel minder verschillen zaten in de opvoeding van kinderen dan nu. Vroeger had je heel sterk het verschil en werd er ook veel meer onderscheid gemaakt tussen de ‘grote menswereld’ en de ‘kind wereld’. Nu is veel meer dat je je kinderen betrekt bij dingen zoals de opvoeding.

Als we verder kijken zien we ook dat ‘normaal’ in hele kleine dingen anders kan zijn. Bij mijn casus is het zo dat ze wonen in een dorpsgemeenschap, hier kent iedereen elkaar en vindt opvoeden veel meer plaats in het Sociale domein. Als je kijkt naar hoe opvoeden in een stad gebeurt zie je dat dit veel meer binnen eigen muren wordt gedaan en veel minder in het sociale domein. Want hoe ‘normaal’ vinden we het dan dat anderen zich met de opvoeding bemoeien? Het kan dus al zo zijn dat binnen een dorpsgemeenschap anderen grenzen liggen. Al deze culturele invloeden hebben als gevolg dat men in elke cultuur maar ook subcultuur anders denkt over wat ‘normaal’ is.